Τι είναι αυτό το "ΝΑΙ, ΑΛΛΑ…" που ξεφυτρώνει στο άσχετο κάθε τόσο;
Είμαι γερός και εγώ και τα αγαπημένα μου πρόσωπα, έχω τι να φάω και που να κοιμηθώ κι επιπλέον είμαι σε μια από τις πιο δημιουργικές φάσεις της ζωής μου. ΝΑΙ, ΑΛΛΑ… κι’ αρχίζει το μυαλό κι απαριθμεί εκκρεμότητες οικονομικές, δυσλειτουργίες σχέσεων, ημερομηνίες που τρέχουν...
Άραγε τι φταίει και από ξεκινάει όλο αυτό; Τελικά θαρρώ πως μέσα μου υπάρχει το κληρονομημένο από προγόνους αίσθημα χαζής ενοχής απέναντι στις μικρές ή μεγάλες απολαύσεις της ζωής, του στυλ «πολύ γελάμε, μην μας βγεί σε ξινό..»
Ε, ας βγεί… Μέχρι τότε, ας απολαύσω στο έπακρο, και χωρίς χρονοτριβή, και την παραμικρότερη χαρά της ζωής
Αυτά είχα γράψει στο τοίχο μου στο Fb και απ' ότι φαίνεται δεν είμαι ο μόνος που ταλαιπωρείται από αυτό το σύνδρομο του "Ναι, αλλά...". Παρακάτω στοιχειοθετώ μερικά ενδεικτικά σχόλια σ' αυτή την ανάρτησή μου
Myrsini D Το αλλά μετά από κατάφαση ή μετά από το ...μου αρέσει αλλά .......σ' αγαπώ αλλά.....καταργεί αμέσως το προηγούμενο ...το αναλύσαμε διεξοδικά σε σεμινάριο συστημικής αναπαράστασης....δηλώνει τη μη ετοιμότητα μας να γευτούμε πραγματικά αυτό που θέλουμε,δηλώνει το φόβο μας, την αναποφασιστικότητα μας και άλλα....ίσως πιο κατάλληλη λέξη είναι το όμως.....δεν ξέρω δοκιμάζω και εγώ..
Mania I. Στραγγίζουμε τη χαρά της ζωής, όπου την πετύχουμε. Οφείλουμε να το κάνουμε. Σε αντίθετη περίπτωση είναι ύβρις
Tzeli H. Δημήτρη μου κι εγώ με αυτό το αλλά που πολλαπλασιάζεται σαν τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας παλεύω μια ζωή... είναι οι ενοχές που ξεκινάνε από την αρχή του ανθρώπινου είδους, τις βρίσκεις σε όλες τις λατρείες, ακόμα και στα Ορφικά, πάντα υπάρχει μια τιμωρία που μας περιμένει. Μετά έρχονται οι γονείς και το κεντάνε φιλοβελονιά πάνω στη ψυχή μας με ύπουλους τρόπους κι ύστερα το σχολείο, η κοινωνία ολόκληρη. Είναι μια καθημερινή, συνεχής απόφαση να μπορείς να χαίρεσαι.
Τα δικά μας
Ποια είναι η άποψή σου για το σύνδρομο του "Ναι, αλλά..."; Αν θες, μπορείς να τη μοιραστείς μαζί μας εδώ