Το απίστευτο συμβάν που δημοσιεύθηκε στους Times του Λονδίνου με πρωτοβουλία του ίδιου του Dunhill
Το 1949, ο πατέρας του του χάρισε μία από τις χρεωκοπημένες λόγω πολέμου επιχειρήσεις του. Την πιο μικρή και ασήμαντη. Μία επιχείρηση που έφτιαχνε τσιμπούκια από θεσσαλικά ρείκια και εξήγαγε προπολεμικά όλη της την παραγωγή στον Dunhill στο Λονδίνο. Με έναν όρο : Να τιμήσει ένα συμβόλαιο προς τον πελάτη του που δεν είχε εκτελεστεί λόγω πολέμου.
Έραψε δυό κοστούμια, πήρε μία δερμάτινη τσάντα και έναν υπάλληλο, εγκατέλειψε την Ανωτάτη Εμπορική και ξεκίνησε γιά τον Κίσσαβο να εντοπίσει περιοχές με καλής ποιότητας ρείκια. Δεν μας έλεγε πολλά γιά αυτήν την περίοδο της ζωής του. Αλλά ως εξαιρετικός story-teller μας περιέγραφε πώς βρέθηκε πρόσωπο με πρόσωπο με έναν πεινασμένο λύκο στις υπώρειες του Ολύμπου και πώς μοιράστηκε το ψωμί και το σαλάμι του προσεκτικά με το φοβισμένο και εξαντλημένο θηλαστικό. Και ως καλοφαγάς, πώς δοκίμασε κακαβιά βρασμένη σε θαλασσινό νερό όταν αναπάντεχα έπεσε σε κάτι ψαράδες στα κρημνά του Κισσάβου, χαμένος από τον δρόμο του. Ότι οι ψαράδες τον περιμάζεψαν και τον πήγαν στο Τρίκερι δεν ήταν μέρος της ίδιας συναρπαστικής ιστορίας...
Όταν γύρισε στην Αθήνα, οργάνωσε την παραγωγή του εργοστασίου και έστειλε στον Dunhill την κατά 9 χρόνια υπερήμερη προπληρωμένη παραγγελία του. Το συμβάν δημοσιεύθηκε στους Times του Λονδίνου με πρωτοβουλία του Dunhill, ο οποίος, εντυπωσιασμένος από το επιχειρηματικό ήθος, κάλεσε όλη την οικογένεια του παππού μου στον πύργο του στην Σκωτία γιά διακοπές. Ο πατέρας του δεν τον ξαναβοήθησε ποτέ στην δύσκολη ζωή του.
Κάποτε στα 1976, μαθητές σε μιά βάρκα στο Λουτρό, στην Νότια Κρήτη, ο βαρκάρης που μας πήγαινε στα Μάρμαρα, κουλός από δυναμίτιδα και κακοζωϊσμένος, αλλά αυστηρός και επιβλητικός, ρώτησε το όνομά μου. "Γιάννη τον λέγαν τον πατέρα σου;" Και στην καταφατική απάντηση, με αγκάλιασε με το ένα χέρι και μου είπε συγκινημένος: "Εξαιρετικός άνθρωπος. Δούλευα εργάτης στα τσιμπούκια. Έντιμος και αγαπητός. Αλλά επιχειρηματίας δεν ήταν"... Ίσως. Με τα χρόνια έχω άλλη γνώμη. 12 Φεβρουαρίου 1920 - 3 Αυγούστου 1993 22 χρόνια χωρίς τον πατέρα μου
Τα δικά μας
Αν έχεις κάποια ανάλογη εμπειρία, σχετική με περίπτωση επαγγελματία με ήθος και καινοτόμο πνεύμα, θα χαιρόμουν να τη μοιραστείς μαζί μας εδώ
Πηγή: Η αληθινή αυτή ιστορία αναρτήθηκε στο Facebook στις 3 Αυγούστου 2015, από τον διαδικτυακό φίλο Yorgos Kyriakopoulos, ο οποίος και μου επέτρεψε να την αναρτήσω στο blog. Τον ευχαριστώ πολύ!
hashtags: