Ο Μιχάλης αγαπάει τη δουλειά του
Έρχεσαι Θεσσαλονίκη και κολλάει το ηλεκτρικό παράθυρο από τη θέση του οδηγού. Ούτε πάνω ούτε κάτω, στη μέση. Ψιλοπανικός...
Που να βρεις μάστορα Παρασκευή απόγευμα….Κι αν βρεις, ποιος ξέρει αν θα κάνει σοβαρή δουλειά και βέβαια πόσο θα σε χρεώσει …
Αποφασίζω ν' ακολουθήσω τη μέθοδο «ο γνωστός του γνωστού» :
ρωτάω την Κατερίνα από το σπίτι που νοικιάσαμε στο Airbnb. Με παραπέμπει στον Κώστα που έχει parking και που ίσως κάτι ξέρει. Εκείνος πράγματι κάποιον σοβαρό έχει υπόψη του μα δεν θυμάται καλά τ όνομα. Τον παρακαλώ να ψάξει στον υπολογιστή του και έτσι τον βρίσκει και μου δίνει το τηλέφωνό του.
Του τηλεφωνώ, μου εξηγεί ότι μάλλον είναι ο μηχανισμός, που πάει να πει ένα 130ρι αλλά θα το δει Σάββατο πρωί. Πράγματι το Σάββατο έρχονται δύο άτομα, παραλαμβάνουν εμένα και τ' αμάξι, και αρχίζουν μετά στο συνεργείο το ξεβίδωμα και το ψάξιμο… Ύστερα από κάνα τέταρτο ο βοηθός μου εξηγεί πως δεν είναι παρά ένα μικρό στράβωμα στη μπάρα. Το ισιώνει μπροστά μου και ω του θαύματος το παράθυρο λειτουργεί! Τι χρωστάω Μιχάλη; Ρωτάω το αφεντικό. Ε, αν θες δώσε ένα 20ρι... Τον ευχαριστώ, του λέω μπράβο και του υπόσχομαι ότι θα διαφημίσω τη δουλειά και τη σοβαρότητα του Parmpriz παντού. Φεύγοντας πρόσεξα τι έγραφε στη πλάτη ή φόρμα του βοηθού «Αγαπάμε αυτό που κάνουμε»